مردی ساعت ۲ از محل کارش خارج شد و چون نیم ساعت وقت داشت تا به محل کار دوستش برود، تصمیم گرفت با همان یک دلاری که در جیب داشت ناهار ارزان قیمتی بخورد و راهی شرکت شود.

 پسر معتاد: گفتی چن؟؟

مرد فقیر:قابل شما رو نداره...1میلیون!

پسر معتاد: دفعه پیش کمترگفتی...

(بعد از کمی مکث)

حالا کجا هس؟

مرد فقیر

:دخترم! چای رو بیار...

 مرد فقیری بود که همیشه کره درست میکرد و او آن را به یکی از بقال های شهر میفروخت، آن زن

 پسرک پرسید: زندگی یعنی چی؟ مادرش گفت: یعنی اینکه بشینی درس بخونی، دکتر بشی. گفت: فقط همین؟ مادرش گفت: خوب… غذا بخوری، بزرگ بشی. اصلا ببینم تو به این چیزا چیکار داری؟ برو بشین سر درس ات.

گفتند:" معرفت از که آموختی ؟ "
گفتم:" این روز ها سعی دارم ان را یاد بدهم"
پرسیدند:" چرا ؟ "
گفتنم :"معرفت ذاتی است ... یاد گرفتنی نیست ، اما شاید بتوان آن را یاد داد "

 ماهی توی آکواریوم ما ، هی میخواست یه چیزی بهم بگه !

تا دهنشو وا می کرد آب می رفت تو دهنش نمی تونست بگه !!!

 شبی خواب دیدم درساحل دریای زندگی با خدا قدم میزنم.رد پای هر دوی ما روی ساحل بود، وقتی برگشتم و به گذشته نگاه کردم دیدم در موقع سختی تنها یک ردپا کنارساحل است.پس ناراحت شدم وبه خدا گله کردم و گفتم: خدایا چرا در موقع سختی مرا تنها گذاشتی، توکه گفتی درتمام طول این راه با من هستی ولی حالا در سخت ترین دوره زندگیم فقط یک جفت ردپا دیده میشود..

خدا لبخندی زد و گفت: اگر درسخت ترین لحظات فقط یک رد پا میبینی این ردپای من است که تو تو بغلم بودی............

 چند قورباغه از جنگلی عبور می کردند که ناگهان دو تا از آنها به داخل گودال عمیقی افتادند.

بقیه قورباغه ها در کنار گودال جمع شدند و وقتی دیدند که گودال چقدر عمیق است به دو قورباغه دیگر گفتند: که دیگر چاره ای نیست شما به زودی خواهید مرد.

دو قورباغه این حرفها را نشنیده گرفتند و با تمام توانشان کوشیدند که از گودال بیرون بپرند. اما قورباغه های دیگر مدام می گفتند: که دست از تلاش بردارند

چون نمی توانند از گودال خارج شوند و خیلی زود خواهند مرد.

بالاخره یکی از دو قورباغه تسلیم گفته های دیگر قورباغه ها شد و دست از تلاش برداشت. سر انجام به داخل گودال پرت شد و مرد. اما قورباغه دیگر با تمام 

توان برای بیرون آمدن از گودال تلاش می کرد. هر چه بقیه قورباغه ها فریاد میزدند که تلاش بیشتر فایده ای ندارد او مصمم تر می شد تا اینکه بالاخره از گودال

خارج شد. وقتی بیرون آمد. بقیه قورباغه ها از او پرسیدند: مگر تو حرفهای ما را نمی شنیدی؟

معلوم شد که قورباغه ناشنواست. در واقع او در تمام مدت فکر می کرد که دیگران او را تشویق می کنند.

 پادشاهی دو شاهین كوچك به عنوان هدیه دریافت كرد. 

 چند وقتی بود در بخش مراقبت های ویژه یک بیمارستان معروف، بیماران یک تخت بخصوص در حدود ساعت ۱۱ صبح روزهای یکشنبه جان می سپردند. 

 زمانی کزروس به کوروش بزرگ گفت چرا از غنیمت های جنگی چیزی را برای خود بر نمی داری و همه را به سربازانت می بخشی.

کوروش گفت اگر غنیمت های جنگی را نمی بخشیدیم الان دارایی من چقدر بود؟ 
گزروس عددی را با معیار آن زمان گفت.
کوروش یکی از سربازانش را صدا زد و گفت برو به مردم بگو کوروش برای امری به مقداری پول و طلا نیاز دارد.
سرباز در بین مردم جار زد و سخن کوروش را به گوششان رسانید.
مردم هرچه در توان داشتند برای کوروش فرستادند.
وقتی که مالهای گرد آوری شده را حساب کردند، از آنچه کزروس انتظار داشت بسیار بیشتر بود.
کوروش رو به کزروس کرد و گفت : ثروت من اینجاست.
اگر آنها را پیش خود نگه داشته بودم، همیشه باید نگران آنها بودم.     

 به خانه می روم با جعبه شیرینی در دست .

چشم هایم خیس است و در حسرت آن خروس قندی هستم که سالها پیش ، روزی پدرم با چهره ای

خندان به من داد اما آن را پس دادم و گفتم :این هم شد شیرینی ؟

 ... چشمان پدرم خیس شد .

_{بر گرفته از روزنامه همشهری  با اندکی تصرف}

 یرمرد ایستاده بود دم در و پسر جوان را جلوی همه، بلند بلند نصیحت می کرد. وسط حرف هایش هم به مردمی که برای روضه آمده بودند، خوش آمد می گفت. پسر سرش را انداخته بود پایین و به حرف های پیرمرد گوش می داد. 

پیرمرد: نمی گویم ننداز، بنداز، ولی آخه این چیه؟ خب حداقل اسم معصومی، قرآنی، دعایی، چیزی می انداختی دور گردنت، نه این. حیف نیست تویی که آمده ای مجلس امام حسین، ادای یه عده اجنبی را در بیاری؟ بچه مسلمان را چه به این رفتارها؟ 

موبایل پیرمرد زنگ خورد و مشغول صحبت شد. پسر جوان آرام از مجلس بیرون آمد. گوشی ام پی تری پلیر را در گوشش گذاشت. صدای مداحی را زیاد کرد و با چشمی گریان وارد کلیسای آنطرف خیابان شد.

 سکوی مقابل فرش فروشی پاتوق من و دوستانم بود ... خاطرات شیرین آن روزها را فراموش نمی کنم

غروب یکی از روزها دختر کوچکی مقابل سکو زمین خورد ، به سرعت او را بلند کردم و برای اینکه جلوی

گریه اش را بگیرم به او یک آدامس دادم ... از آن روز به بعد گاهی برای گرفتن آدامس نزد من می آمد ...

چند روز پیش پس از سالها بر حسب اتفاق از آنجا گذشتم ، به یاد خاطرات گذشته به سکو خیره شدم

که صدای دختر جوانی مرا به خود آورد : آقا هنوز آدامس داری ؟!

 مردی جوان در راهروی بیمارستان ایستاده، نگران و مضطرب.

 گروهبان که از خواهر و مادر بچه بازجویی میکرد، سروان دست بچه را گرفت و با خود به اتاق دیگر برد.
گفت: بابات کجاست؟
بچه زیرلب گفت: رفته آسمان.
سروان با تعجب پرسید: چی؟ مرده؟
بچه گفت: نه. هر شب از آسمان پایین میآید، با ما شام میخورد.
سروان چشم گرداند و درِِ کوچکی را در سقف دید.

 زنی مشغول درست کردن تخم مرغ برای صبحانه بود.

 در یک عصر زیبای بهاری ، مثل همیشه ، تک و تنها در اتاقش نشسته بود و از تنها پنجره اتاقش ، به بیرون نگاه می کرد .

صدایش داد می‌زند که خوب نیست. باخودش سیگار آورده. پریشان‌. در چشم‌هایش حسی نیست جز غم. بار را حس می‌کنم بر دوشش. چشمانم لحظه‌ای بسته می‌شوند. باید درس پس بدهم، حس همراهی و هم‌دردی، نصیحت نکردن و فقظ گوش دادن. چشمانم بازمی‌شود. آماده‌ام.

باید برم کنار پنجره؟

نه همینجا بشین بکش. راحت باش.

پنجره را باز کرده‌ام و برگشته‌م. سهمگین بوده. حرفهایی شنیده که خیلی سخت و غمگین بوده. شروع می‌کنم. من هم شنیده‌ام . خودت را سرزنش نکن. خودت باش و صادق باش. بموقع می‌فهمد. یه روزی می‌فهمد. باز حرف می‌زند. هی می‌شنوم. از دستم در می‌رود و راه حل میدهم. نصیحت هم می‌کنم .  

 از آن رفتنی هم جز اشاره‌ای، چیزی به میان نمی‌آید. رفتن که همیشه سخت‌ست و برای او باید سخت‌تر باشد. ولی باری که امشب بر دوشش آمده آن رفتنی را از یادش برده انگار.

خوب بود؟

حس دلتنگی را از الان دارد ولی خب باید برود و کنار بیاید .

آره...

 یاد چشم‌هایم می‌افتم که هر چه سفت‌تر فشارش دادم در خدافظی، خیس‌تر شدند.

 حالش بهتر شده، شوخی‌ی می‌کند در حین رفتن. می‌رود.

به خودم نگاه می‌کنم. خیس شده‌ام . آب سردی ریخته‌اند روی سرم. برای همراهی و هم‌دردی همه چیز را دوباره دوره کرده‌ام. خیسم و سرد. مرور می‌کنم: آرزوهایم را، امیدهایم را، همه فکرهای آیندهِ مال خودم را،همه‌ را گفته‌ام. ناراحتی‌م را حتی. برای لحظه‌ای تسلا و برای یک لحظه همدردی اعتراف کرده‌ام. همه چیز را . دل‌خوش‌م که درد خودش آنقدر بزرگ هست که نفهمد من خودم دردِ دل داشته‌ام. فکر کرده فقط او حرف زده. فکر کرده فقط او شنیده. کاش شنیده‌هایش از یادش بروند.

مثل فرفره می‌چرخد. هربار هم که بایستد تصویرش ثابت است. همه چیز را به چرخش انداخته. دَوَرانی در تونل خاطره‌ها، امیدها، ترس‌ها و شادی‌ها. و البته غم‌ها. ایستادن‌های طولانی‌ش را دوست دارم. تصویرِ ثابتِ ذهنی آمده روبرویم. بدون اجازه و اراده من سرعت می‌گیرذ. دلم می‌خواهد از هرکسی که نزدیکم هست خواهش کنم که دستش را از دماغم یا چشم‌هایم تو ببرد و بگیردش. انگاری فقط این‌دوتا بهش راه دارن.پشیمان می‌شوم. نه از ترسِ درد. از اینکه بیرون چه شکلی‌ست. و اگه دیگر تو نرود چه کنم؟